venres, 9 de setembro de 2016



Desde o Preguntoiro:
Os Lampantíns e os Cara Lavadas
Teo Cardalda F.

  Agora con esta escenificación teatral do pacto entre PP e Ciudadanos (a vella garda franquista cos seus cachorros) semellante a aquelas obras esperpénticas das que escribiu D. Ramón del Valle-Inclán. Puxeron en escena un acordo que xa estaba ensaiado de antemán fai unhas semanas, porén, para que tivera moito éxito esta obra, chamaron a todos os medios para presentala facendo fincapé en que era unha escenificación con actores de primeira liña e que sería aplaudida ata coas orellas polo grande público. Cousa que lendo o libreto ven sendo máis do mesmo, ou sexa, se non queres unha cunca de caldo tomas dúas, un plaxio.


   Botei de menos na presentación ao director ou directores desta obra teatral, cousa que me estrañou, xa que polo normal son os que dirixen o cotarro. Estou a falar deses directores xerifaltes do “Consejo Empresarial para la Competitividad” o IBEX 35 (Acciona, ACS, Banco Santander, BBVA, El Corte Inglés, Ferrovial, Grupo Planeta, Inditex, La Caixa, Iberdrola, Endesa, Repsol, Telefónica, etc.). Empresas que algunhas delas foron públicas e vendidas polo PSOE e PP no seu tempo, tendo unhas portas xiratorias nos seus consellos de administración onde entraron unha caterva de ex-políticos que da noxo escoitalos cando botan a lingua a pastar, falan de máis recortes nas medidas económicas e loita contra o “fraude laboral”.

   Manda carallo na Habana con estes voitres que falan de “fraude laboral”, cando algúns deles xamais emprenderon un negocio na súa vida, o digo por tratar de lembrar a quen foron adxudicadas as grandes empresas estatais nos gobernos de Felipe e Aznar, só é ollar as hemerotecas e sabemos quen son algúns destes escachapiollos das finanzas.
  
   Estes sempre igual, quérennos engaiolar, non pagan impostos e por riba o levan cru para paraísos fiscais e queren ter un exército de escravos e farrapos, levan as axudas do estado, teñen máis beneficios que nunca a costa de empobrecer á cidadanía, son como ratas faltas de empatía, cunhas arelas de cobiza para encher o bandullo e teñen a cara como o formigón . Os únicos que pagan os impostos nesta Españistán son os traballadores e a pequena e mediana empresa 

   Non sei se moitos están decatados que neste país dos esperpentos non temos grandes empresarios, só corruptores en connivencia cos políticos corruptos. Se queremos que este país funcione, temos que eliminar das institucións aos ladróns de luva branca que son niño de corrupción e de roubo continuo.

  Porén, os directores desta presentación teatral ante os medios por parte do PP e Ciudadanos, non estiveron nin se lles agarda, entre eles enténdense soamente con chuscar o ollo como beleigáns e lampantíns que son, e nós, os cidadáns do común, ollando desde o galiñeiro e patio de butacas os ensaios de como imos a esbroar en frangullas como pan de millo, e por riba moitos seguimos aplaudindo. Que siga a festa que vai boa e viva o viño.

Publicado en Galicia Dixital

venres, 12 de agosto de 2016

Malditos sexan



Malditos sexan
Teo Cardalda F.


Malditos sexan estes terroristas do lume, os activos e pasivos este últimos de pisar moqueta, os que me están a roubar as miñas lembranzas naqueles días de camiñadas con meu avó no monte, en días quentes do estío dos veráns dos anos 60.

Malditos sexan estes bastardos, os que me deixan o monte e a terra queimada onde antano baixo a bóveda da noite chea de estrelas, xogaba cos amigos naqueles veráns onde secaban as corredoiras e camiños abondosos de lameiras no inverno.

Malditos sexan estes ruíns, os que me levaron desta terra xenerosa de altas montañas os tesouros inesgotables da fauna e da flora, que como cofres naturais gardaban riquezas inmensas, os que me levaron o ar fresco e veraniego, o recendo dos pinos, os escolleitos carballos e o relucente verdor dos toxos.

Malditos sexan por vida, os que deixaron a nosa terra de negrume e sen vida, onde antano os mozos e vellos ían gozar nunha clara noite estival embaixo dunha carballeira ao pé dun río, preto do mar de Arousa onde se mesturaba os recendos da salitre coa fragrancia da herba verde, os laurees e centos de plantas da nosa querida flora. Mestura de recendos que xamais volverei a sentir. Todos estes sentimentos do querido monte, da miña terra os levarei sempre nas lembranzas ata o final da miña vida.
Malditos sexan para sempre, os que intentan trocar os meus valores, agora cada vez teño máis. Non quero escoitar o ruído dunha escavadora, dunha encofradora. Non quero cheirar o cemento e dáme sarabullo cando o toco; o formigón e o ladrillo a miña mente o rexeita.
Malditos sexan estes perversos, que lle prenden lume a nosa terra, aos nosos montes. Oxalá os seus netos cheguen a bailarlles enriba da súa tumba.
Remato con un verso de Federico García Lorca onde fala das “ pavesas”, que son os restrollos das cousas que arderon e que aínda non caeron no chan, aínda non son cinza, teñen un voo moi paseniño, pero teñen un destino fatal.

Mujeres, derramad agua,
por favor;
cuando todo se quema,
solo las pavesas vuelan
al viento.”



xoves, 7 de xullo de 2016

Video censurado da putrefacción deste país

Comentario: VIDEO CENSURADO,PERO YO LO TENGO ARCHIVADO,LA PUTA REALIDAD DE LO QUE ESTAN HACIENDO CON ESPAÑA," LOS MAFIOSOS CORRUPTOS DEL PP".

Só falta que o Ministro do Interior chame aos seus "madeiros" da espionaxe e ao Tribunal Constitucional rematando co Tribunal de Orden Público (a TOP franquista), para deternos.
Video que tampouco sae nos medios putrefactos deste país

mércores, 6 de xullo de 2016

Nacemento da Sardiña en Vilaxoán de Arousa-23-06-2016




Segunda edicción da Festa do Nacemento da Sardiña en Vilaxoán de Arousa.

Festa en Vilaxoán de Arousa do Nacemento da Sardiña, 23-06-1016.
Festa rachada : sardiñas, viño e Os da Carallada e o Grupo 7 Setenta, coa TVG en directo.Nun marco incomparable: ao carón da Praia Preguntoiro.

Link da TVG
http://www.crtvg.es/tvg/a-carta/san-xoan-2016

A Asociación de Veciños Vilaxoán quere dar as grazas a todos/as que altruístamente traballaron para que esta festa chegara a bo porto, agardando que o vindeiro ano sexa moito mellor aprendendo dos pequenos erros que se poideran cometer. Todo é superable traballando codo con codo para que esta festa  teña a relevancia que se merece.

luns, 13 de xuño de 2016

Son como Túzaros



Son como Túzaros
 Teo Cardalda F.


    Polos anos 20 do século XX D. Ramón del Valle-Inclán facía unhas declaracións que na actualidade pódense rescatar: …“España es una deformación grotesca de la civilización europea”…
Seguindo con o grande literato de Vilanova, o mes pasado estiven na cidade de la Villa y Corte. Nuns intres de vagar achegueime ao Paseo de Recoletos e darlle unha visita a don Ramón del Valle-Inclán que alí ten unha estatua, estiven máis dunha hora, senteime nun banco e comecei a lembrar aquelas fermosas obras. A miña mente recalou no seu primeiro esperpento: Luces de Bohemia”. Polo meu maxín pasou “martes de Carnaval”, “Los Cuernos de Don Friolera” etc. Don Ramón, coa súa incrible imaxinación, a súa innata rebeldía, poñía á clase política daquela época como estropallos

Sabía que non podía preguntarlle a don Ramón de certas entrevistas que moitos xornalistas lle preguntaron, non o podía facer, pola sinxela razón que soamente era unha estatua de bronce. A miña arela era ter unha máquina do tempo para conversar sobre aquela entrevista que lle fixeron en México, cando falou sobre Rei Alfonso III: “ …es un cobarde vergonzoso …”

Cando un xornalista en Madrid lle dixo: “¿ ha leído don Ramón lo que opina Miguelito el golpista de usted ? ( o ditador Miguel Primo de Rivera).

-Imposible que haya leído nada de él porque ese botarate no sabe escribir ni las ordenanzas cuartelarias.

-¿Dice que usted es un “ciudadano extravagante”?.

Y lleva toda la razón. No pretenderá que sea un lameculos de los obispos y de los burguesitos como lo es él. Su pasatiempo es ir conquistando peñones, la isla de Peregil (isto lémbrame a Aznar), Alhucemas. ¿No se le cagaran las gaviotas encima? .

Levanteime do banco onde estaba sentado e volvín á realidade, despedinme de don Ramón e atópome unha manifestación en contra dos desafiuzamentos; acordeime do esperpento actual que estamos a vivir neste país. Don Ramón desde o eterno paseo de Recoletos, contempla alporizado como neste século XXI España segue gobernada por botarates, covardes, impresentables e burguesitos lamecus que adoran o IBEX 35.

Cando xa estaba algo lonxe de Recoletos, din un berro ao carón dunha cafetería, os que estaban sentados na beirarrúa, creron que era un tolo: ¡¡¡ Don Ramón, que esperpento de país temos hoxe!!!.
Isto ben a conto sobre estes desalmados que levan gobernando desde fai máis de catro anos (seis meses en funcións), o esperpento é o mesmo hoxe, aínda que en distinto contesto.

Desde que nos desgoberna o PP os españois estamos sendo testemuñas do máis grotesco e casposo que calquera pódese votar a cara. Somos o “descojone” de Europa coas mentiras deste goberno que un día si e outro tamén van vomitando ata saciedade. Xamais na historia da democracia un goberno en tan pouco tempo (catro anos) tirouse ao abismo dos despropósitos.

O recorte de dereitos plasmados na Carta Magna, o ataque aos alicerces do público en beneficio do privado. suspender axudas ás garderías, becas de comedor para os nenos e suspensión de axudas a crianzas con minusvalía (autistas e outras deformacións). Ocultación ao pobo dun informe da ONU . Este informe censuraba os recortes de Rajoy porque “aumentan o paro e prexudica aos desfavorecidos”.

Estamos asistindo a un retroceso na historia a marchas forzadas. Dan medo. Inculcan o medo, (¡Venezuela!. ¡Venezuela! ) de iso trátase, acadar unha cidadanía chea de medo, sen educación, que nada se cuestione e sen voz. É todo tan surrealista que non paro de flipar e alucinar, teño unha sensación que todo o que acontece non está acontecendo, asemella a unha parodia arrepiante: mentiras, difamacións e manipulacións a moreas. Penso que todos estes novos que entraron no PP, tiveron que facer cursillos para cínicos e saber mentir como cosacos.

Esta é a España inculta, un país intolerante, sectario que non admite o diferente, que despreza outra cultura dicindo que as súas ideas carcas e resesas son as únicas posibles, ideas herdadas daquelas paranoias de falsas unidades e grandezas que seguen sen entender o que é unidade, grandeza e liberdade. Son como túzaros de piñón fixo,

Estes pertencen a esa España que exiliou a grandes intelectuais, a que expulsou a Picasso, Alberti, Machado, Severo Ochoa,  fusilou a Lorca e Alexandre Bóveda. Agora nestes século XXI cambalache a nosa xuventude, a máis preparada intelectualmente e tecnicamente, segue "exiliándose" ao outros países.
Agora que o penso, achégase o día 26 para votar, non sei se facelo en Maracaibo ou en Caracas, pois non teño seguro cal é a miña mesa.


Publicado en Galicia Dixital


domingo, 12 de xuño de 2016

NOTAS PARA LA HISTORIA (Sardina del Norte de Canarias)

“Recibín do amigo e camarada Xesús Redondo Abuín, unha carta dedicada a compañeiros daquela historia antifranquista do pobo de Sardina del Norte de Canarias. Carta que teño a honra de publicar neste Blok”
NOTAS PARA LA HISTORIA
redondo abuin
Xesús Redondo Abuín

Queridos amigos Armando y Del Toro, Gracias por mandarme el libro Los sucesos de Sardina del Norte. Me parece un documento valiosísimo como lo que son, notas para la historia. Sobre todo por lo importantes que son los testimonios de los propios protagonistas de aquellos hechos -que ya vamos quedando menos- para que el día de mañana los historiadores puedan documentar un gran tomo de la historia verídica de la lucha del pueblo canario por la dignidad de la especie, de toda ella. Digo especie y digo toda ella y digo bien, porque es lo que han sido aquellos sucesos que ganaron la vuelta al mundo por su mucho mérito. Aquel día a aquella hora los que estuvimos allí dignificamos a la clase obrera como clase y dignificamos igualmente a la especie como especie, a toda ella. No así los que no estuvieron. Y los historiadores podrán comprobar también con vuestros testimonios que aquel día a aquella hora en aquellos hechos no hubo más que comunistas.20187031
Comunistas del PCE para ser precisos. No estuvimos todos los comunistas de la Isla en Sardina, la verdad sea dicha, pero todos los que estuvimos allí sí éramos militantes activos del Partido Comunista. Porque a ni no me cabe duda que éramos comunistas todos los que fuimos a Sardina. Me consta que también lo eran parte de los que no han ido a Sardina. Éramos, digo, porque no pocos luego cambiaron de campo y de camisa. Sí. Incluso los hubo que luego se dedicaron a denigrarnos a los que organizamos en plan pacífico la asamblea de Sardina. Fueron ellos los que luego soplaron con más ahínco en la fragua del anticomunismo. Lo que no obsta ni niega lo que antes digo, y en lo que me ratifico: es un hecho que allí no había nadie del FLP ni de la UGT ni de la CNT ni del PSOE ni de ninguna sigla que no fuse del Partido Comunista. Y si los hubo yo ni los vi ni los oí, ni los vi ni los oí en Sardina ni en La Camocha ni en Lláscaras ni en ningún otro sitiodonde yo consumé mi militancia política. Tenían todos ellos su campamento base lejos de las zarpas de la bestia liberticida.
Cuando empezó a llover sangre a cántaros en España y toda la humedad del mundo se abatió sobre nuestras vidas todos los militantes y dirigentes de esas siglas metieron el rabo entre las zarzas y no lo sacaron hasta que no empezó a escampar gracias a los que no nos abrigamos ni un solo día y todos los días dimos la cara y nos la partieron en las comisarías y en los consejos de guerra sumarísimos. Puede que esto que digo a no pocos le pique, sé que les picará, lo sé, pero si les pica que les pique. Porque ser es innegable que fue así. Y así mismo lo dice el historiador Sergio Millares Cantero en la jesusredondo_marcelinocamachoconclusión 3ª de su escrito: “La única fuerza organizada de oposición al sistema en las Islas era el Partido Comunista, que es capaz de liderar y dar sentido político a las demandas obreras de mejorar sus condiciones de vida y de trabajo”. Lo suscribo. Eso mismo decía yo cuando entonces y eso mismo digo yo a 44 años de aquella gran gesta de estoicismo colectivo. Lo que yo no me explico es como algunos ni siquiera hoy son capaces de dar una versión serena de aquellos hechos tan relevantes en la lucha antifranquista siendo ellos como son un mérito que le honra al conjunto del Partido de lucha que siempre fue el Partido Comunista en la Isla y en la Península. Lo que honra a todos los descalzos de la Isla y de la Península. Acaso algunos quisieran residenciar los logros habidos en sus despachos. Puede que esa intención de apropiación indebida sea posible. Pero, no, no fue de los despachos laboralistas de donde han salido los logros políticos habidos, los logros más significativos hubo que pelearlos a pulso más allá de los despachos a pecho descubierto en los centros de trabajo y de estudio, en La Camocha, Erandio, Ferrol, San Adrián del Besos, Madrid, Álava, Granada, Sardina… y suma y sigue.
Los antagonismos internos del PCE en la Isla eran como dos fieras enfrentadas a dentelladas cainitas. Para los apóstoles de todas las cautelas nunca había condiciones para disputarle espacios de libertad al franquismo y el otro bando intentaba crearlas al calor de cada conflicto. Fue lo primero que vi nada más llegar a la Isla. Y yo lo tuve claro, no vacilé lo más mínimo a la hora de tomar partido: en lugar de enrolarme en el barco varado a la espera de vientos más apacibles opté por enrolarme en el barco que se movía en la senda de alentar la lucha por la libertad conflicto a conflicto. Para eso precisamente me vine yo del exilio, para ayudar a ponerle fin a la tiranía. Y a pesar de ser yo quien más caro pagó lo de Sardina -tiro en la ingle y once años de presidio- no tengo reproche alguno para los camaradas con los que luché en Sardina y en lo que no era Sardina y los tengo todos para los capataces armados de la parte contraria que entró a nuestra asamblea a tiro limpio.redondo
Más digo: si me quitan los tres años de exilio, el año de secuestro que me perpetraron en comandita el torturador Melitón Manzanas y el ministro Antonio de Oriol y Urquijo y me quitan la condena de once años de cárcel y lo de Sardina, me quitarían lo mejor de mí mismo. Y paso a decir algo que a mí me urge decir: no es verdad que Tony Gallardo Navarro lisonjease en el Consejo de Guerra Sumarísimo a la Guardia Civil, lo que hizo Tony fue una lúcida exposición de la política de reconciliación nacional que preconizaba desde su VI Congreso el Partido Comunista. Igual que Manuel Morales Macías le ha hecho reproches jurídicos a la farsa de juicio. Igual que yo mismo dije con un punto de premeditada gallardía que no le reconocía ninguna autoridad a aquel Tribunal para juzgarnos, que en buena ley quien tenía que estar en el banquillo era la dirección de SATRA y el sádico Comandante que me pegó el tiro; aproveché incluso para explicarle al mal encarado Presidente del Tribunal lo que el mal encarado Presidente del Tribunal no se explicaba: que los trabajadores no habíamos accedido a entregar así como así a los hermanos Gallardo y al abogado Morales Macías porque los trabajadores cuidamos a nuestros intelectuales como a la niña de nuestros ojos. Y no lo hemos hecho así porque nos dio a nosotros por ahí: lo hicimos así porque así lo decidimos días antes cabalmente en la cárcel, con buen criterio y con mucha claridad de juicio decidimos días antes de la vista convertir el juicio en un juicio al franquismo. Y si así no lo hicimos todos y cada uno de nosotros fue porque todo allí estaba montado para achicar el espíritu: banderas, gallardetes, sables y un Tribunal de caretos que solo mirarlos producía grima. Hubo dos casos que a mí me dolieron muchísimo, y que aún me duelen hoy en día: a Polo le dio un ataque de epilepsia y mi queridísimo amigo Vizcaíno se levantó dispuesto a cumplir el acuerdo colectivo de hablar y tuvo que sentarse sin ser quien a articular palabra.penal_a_puertosantamaria
Me dio mucho coraje porque vi muy claro que ellos dos las pasaron más canutas que los que sí logramos decir algo. Los que estuvimos allí sabemos que así fue y penal_galeriaceldas_puertosantamariaasí debemos contarlo. Y contar bien alto que el responsable criminal de lo de Sardina fueron los capataces armados del cabrón de Franco y no Tony Gallardo. En la página 33 de este libro alguien pone en boca de Salvador Sagaseta lo siguiente:“No estuve en los incidentes de Sardina del Norte porque aquello era una trampa… No obstante nosotros animamos a la gente para que fuera, pero dijimos que era una aventura”. Increíble. Pues si es una aventura y una trampa no levantes el teléfono para animar a participar, levántalo para disuadir de caer en la celada. En fin, Tony Gallardo ya está en el nunca más, bien harían los titulares de los susodichos despachos en no seguir esgrimiendo el fantasma de Tony Gallardo, bien harían en dejar de imputarle la paternidad de todos los estigmas que hubo y hay en Canarias, y bien harían en esgrimir el fantasma del gran canalla ártabro, que ese sí es capaz de hacer después de muerto muchísimo daño, muchísimo. Queridos amigos Armando y Del Toro, por hoy aquí lo tengo que dejar. No tengo los correos de nadie de Canarias, tenía el de mi buen amigo Pepe Montenegro, pero ese también picó billete ya al nunca más, espíritu limpio el suyo por cierto donde los hubiere. Me gustaría que vosotros dos enviarais estas líneas a los que aún siguen metiendole caña a la casta, también a la caspa, a toda la caspa.
Un abrazo, Abuín.
Santiago de Compostela

mércores, 20 de abril de 2016

Troleiros, cachifallos e emporcallados


Desde o Preguntoiro

Troleiros, cachifallos e emporcallados

    Teo Cardalda F.

  A fiscalía acusa ao Goberno de Feijóo de homicidio por atrasar fármacos para a hepatite C por razóns orzamentarias. Logo sae este Sr. dicindo: “ Por dous ou tres pacientes, non parece lóxico relacionar as denuncias coa austeridade”. ¡ Manda carallo na Habana co mandatario galego !.

    
Cando este presidente di que, unha denuncia por uns poucos pacientes (mortos) non son xustificables polo ben da maioría.....que é moi caro administrar ese tratamento. Calquera outra afirmación semellante no que se menospreza a vida dunha só persoa que morra podendo ser salvada, non merece ser mandatario de nada, a vida dos demais para este inepto emporcallado son só cifras e estatísticas.
   
A vida é algo máis valioso que todo iso que largou por esa boca de apodrecido. Fala de razóns orzamentarias para salvar a vida, pero hai diñeiro a moreas para subvencionar aos medios (Voz de Galicia etc ) de Galicia.
  
  Agora o Sr. Feijóo ten a inmoralidade de culpar aos médicos e trata de rexeitar as mortes cos recortes, cando nunha entrevista en Madrid comeza a botar balóns fora dicindo que nada teñen que ver os recortes e seguirá en defensa de contención do déficit, ou sexa,  máis futuros mortos. É tan galopín este home que vai superar a Goebbels, Paca la Culona e vai resucitar a Menguele.

   
Non soamente é responsable o Presidente da Xunta, tamén é responsable directo en todo o estado o PP, o partido da corrupción e o saqueo das arcas públicas. O partido ladrón.

  Ante tanta desfeita na sanidade pública de Galicia, sempre pensei que eses recortes na sanidade son un xenocidio. Están a provocar mortes e dor. Aumentan as listas de espera para consultas, tratamentos e hospitalizacións, xa que desta forma de facer ten unha estratexia deste neoliberalismo que tratan de impoñernos a puro ovo. Recortes no público para deteriorar a prestación e despois privatizar, agardando o final do camiño para aumentar os beneficios da privada.

  Agora alguén na Fiscalía está de acordo en pescudar esas denuncias. Parabéns 

Publicado en Galicia Dixital

luns, 18 de abril de 2016

Tres grandes intelectuais na Vilagarcía de Arousa de principios do século XX


Tres grandes intelectuais na Vilagarcía de Arousa de principios do século XX.

Xabier del Valle-Inclán e Teo Cardalda F.

Isto é  un traballo de pescuda no 150 aniversario do nacemento de Ramón del Valle-Inclán, onde relátase as abondosas estancias do universal escritor dos esperpentos cos seus amigos : o escritor guatemalteco Gómez Carrillo e o xornalista galego Vicenti.