GONZALO BOUZA-BREY

DESDE O PREGUNTOIRO

 

GONZALO BOUZA-BREY

Teo Cardalda F.

 

      É curioso que me costa escribir sobre Gonzalo Bouza-Brey, poida ser que sexa por aquelas vivencias desde fai máis de trinta anos , quizais sexa por un estraño pudor na hora de exteriorizar os sentimentos que estaban moi agochados, os sentimentos verdadeiros, eses sentimentos que teñen que ver con toda esa andaina ao longo dos anos, a pesar que despois as bágoas achéguense dun xeito moi doado aos ollos.



Mitín do PC en Vilagarcía. Gonzalo Bouza-Brey, Santiago
Álvarez, Jesús Culebras, Carlos Barros e outros, 1977

    Coñecín a Gonzalo naqueles tempos daquela “ longa noite de pedra”, tempos moi duros da ditadura franquista. Moitas veces lembrábamos ese día, foi moi especial. Daquela eu estaba en Vigo é militaba no PCG , unha das labores que tiña era contactar en Vilagarcía cun membro do partido. Sabía que esa persoa chamábase Gonzalo e estaba agardando no Café Central, din moitas voltas para asegurarme que non fora unha trampa, ata que contactei cun xornalista, daquela correspondente da Voz de Galicia desta cidade que axudoume a identificalo. Foi cando chegamos a coñecernos en circunstancias moi especiais que deixa pegada ao longo da vida.





Homenaxe a Santiago Álvarez. Gonzalo Bouza Brey, Santiago
Álvarez, Wily Meller e Teo Cardalda, 1998

     Fago este anterior comentario da nosa amizade, simplemente para dicir que a miña teima con el era o intentar que escribira a historia política dos anos da ditadura, transición e actualidade da bisbarra do Salnés e Vilagarcía. Lle dicía que hai moito que contar e moito que dicir e xa ía sendo hora de poñer a cada quen no seu sitio facendo fincapé daqueles falsos “demócratas” de novo cuño que saíran de debaixo das pedras como os lagartos cando saíu o sol. Isto tamén é memoria histórica aínda que sexa recente, soamente hai 39 anos. Non puido ser. Non encanto, deixou ese pouso político , cultural e literario que algún día poida saír a luz na súa lembranza.

Gonzalo na inaguración da Avenida Ramón Patiño en
Vilaxoán, 2000

    Gonzalo, un imprescindible daqueles dos que falaba Bertolt Brecht, xamais deixou de militar na esquerda, nunca deixou de aportar o seu enorme gran de area á loita de sempre. Coido que era un clásico en isto. Non se perdía nin unha manifestación e sempre estaba ao carón da causa da democracia e a república. Gonzalo estaba animado co movemento 15M, falabamos moito disto e lle gustaba moita aquela frase que os manifestantes berraban “ Lo llaman democracia y no lo es”. Estaba convencido que a III República sería a democracia de verdade asentada no interés común.

    Tivo moita influencia na miña personalidade a nivel cultural desde un punto de vista galeguista, con el coñecín a moitos persoeiros da cultura de Galicia, en especial o grande mestre Raimundo García (Borobó). Escoitando os faladoiros dos dous, a miña posición ante a vida trocou polos valores humanistas que representaban ante estes novos tempos do mundo que vivimos de bafuallada cobizosa e retrincada.

Daquel poema que escribiu hai anos, resalto un anaco: “.....A canle da fonte quedou seca / a derradeira pinga xa esvarou / pola, aínda onte, húmida pedra / e alí no fondo ela estrombou......” Eu digo que a fonte aínda ten que votar moita historia e a derradeira pinga non esvarou.

   Podería escribir horas e máis horas sobre Gonzalo, milleiros de anécdotas, máis teño limitacións de espacio e non é posible facelo. Non encanto, resérvomo para relatalo no meu tratado, que algún día escribirei. Hoxe só existe ánimo para seguir lembrando ao camarada, amigo, demócrata, galeguista e republicano que foise para non volver; con quen convivín incontables aventuras. Xa non falaremos daquelas anécdotas históricas de proletarios e de cabaleiros e políticos covardes.

Ata sempre Gonzalo, que a terra che sexa leve.

 

Publicado en Galicia Dixital , Diario de Arousa e O Mañanceiro

 

 

==============================

POEMAS

 

O 23 de decembro de 2011, finara outro amigo común, Ramón Soto Mariño (Pimienta) nun tráxico acccidente no mar de Arousa. Amigo e camarada e compañeiro de traballo no Porto de Vilagarcía, Patrón da lancha dos prácticos. Ese día no tanatorio Gonzalo díxome que ía a facerlle un poema. Así foi, entregoumo para que llo dera á súa dona. Este poema está gravado na tumba de Ramón no cemeterio de San Martiño de Sobrán (Vilaxoán).

Que cousas ten a vida, que coincidencia que Gonzalo finara o mesmo día e mes un ano despois. A partir de hoxe estou odiando estes 23 de decembro, sempre quedarame na mente estes dous días tan aciagos e de mágoa.

 

 

 

 

 

===================

Poema ao 15M

 

Con gosto a 15-M

 

Veño onde ti, hirmán, para decirche

que o tempo está a cambiar,

iso se nota,

xa non todo vai ser como denantes.

É non é de cor azul ista marea,

non.

Ten árs de libertade e de esperanza,

como a frol ó abrir en primaveira,

ou o primeiro bico

dado ás agachadas

ó amor adolescente

co que se enceta a nova vida,

isa que os que mandan tentan sempre

impedir que nos a descubramos

e que agromen sementes de esperanza

co vento nordés que clarexa a treboada.

O tempo cambeará,

xa non hai dúbida,

a crise estrombóu en crise

de norte a sur,

de leste a oeste por todo o universo

e un canto xuvenil anuncia

ó enteiro mundo

ista feliz alborada de porvir,

de arelas e hirmandade.

Vilaxoán, maio 2011.

 

Vilaxoán, Maio de 2011